குடும்பம் என்கிற வன்முறை

(விவேக் ஷான்பக் அவர்களின் காச்சர் கோச்சர் நாவலை முன்வைத்து)

எளிதாக ஐநூறு பக்கங்களுக்கு மேல் எழுத வாய்ப்புள்ள ஒரு நாவல் காச்சர் கோச்சர்.  ஆனால் நூறு பக்கம் கொண்டதனால் என்னவோ ஒவ்வொரு பக்கம் வாசிக்கும் போதும் நம் மேல் பெரும் தாக்கத்தை ஏற்படுத்துகிறது. முதல் பத்தியிலேயே கதை ஆரம்பமாகிறது. "அதன் பெயரே காப்பி ஹவுஸ், அவ்வளவுதான். நூறு ஆண்டுகளின் பழைமையான பெயர் மாறாவிட்டாலும்  வியாபாரம் மாறி இருக்கிறது" என்று வரும் வரிகளிலேயே நாவலின் கட்டமைப்பு தொடங்குகிறது.

ஒரு கீழ் நடுத்தர வாழ்க்கை கொண்ட குடும்பம் படிப்படியாக செல்வத்தில் முன்னேறி பணக்கார குடும்பமாக மாறும் போது, அவர்களின் வாழ்க்கை மதிப்பீடுகளும், அற மதிப்பீடுகளும் எப்படி மாறுகின்றன என்று மிக நுட்பமாக சொல்லும் நாவல் இது. இன்னொரு நடுத்தர குடும்படுத்துடன் அவர்கள் திருமண உறவு கொள்ளும் போது அவர்களின் வாழ்க்கை விழுமியங்களின்  வழியாக வரும் மோதல்களையும் சொல்கிறது.

கதைசொல்லியின் நிகற்கால பிரச்சினையை அவர்களின் கடந்த காலத்தை கொண்டு, பிரச்சினையிலிருந்து வெளியே வர ஏதாவது வழி கிடைக்குமா என்று கதையோட்டம் செல்கிறது. ஆனால் உண்மையில் கடந்த காலத்தை கொண்டு யோசிக்கையில் இன்னமும் பிரச்சனைகளின் முடிச்சி மேலும் மேலும் சிக்கி கொல்கிறேதே ஒழிய தீர்வு கிடைக்கவில்லை. 

அன்றாட செலவுகளுக்கே அல்லோலப்படும் ஒரு குடும்பம், அவர்கள் அப்படி இருக்கும் போது அவர்களுக்குள் இருக்கும் ஒற்றுமையும், ஒருவரை ஒருவர் தாங்கி நிற்கும் இன்றியமையாத தன்மையும் எல்லா நடுத்தர குடும்பத்திலும் காணக்கூடிய ஒரு விஷயம் தான். ஆனால் அப்படி இருக்கும் போது அவர்கள் போராட வேண்டிய ஒரே விஷயம் , பணம் சேர்ப்பது மட்டுமே. மற்ற எதுவும் அவர்களுக்கு அடுத்த கட்ட யோசனை தான். அவர்களுக்கு பணம் சேரும் போது, அந்த குடும்பத்தில் உள்ள ஒவ்வொரு ஆளையும் எப்படி அது மாற்றுகிறது, அப்படி மாறுவதனால் ஏற்படும் உறவு சிக்கல்கள் ஆகியவற்றை நுட்பமாக சொல்கிறது நாவல். உண்மையில் பணம் மட்டும் தான் அவர்களின் மாற்றத்திற்கு காரணம் என்று சொல்லிவிடவும் முடியாது.  

கதைசொல்லியின் சகோதரி மாலதி தன் கணவனின் வீட்டிற்கு அடியாட்களை கூட்டிச் சென்று நகைகளை மீட்டு வந்து பிறகு, அவர்களின் குடும்ப உறுப்பினர்கள் அனைவரும் ஒன்றாக அமர்ந்து 'டீ' அருந்துவார்கள். அவர்கள் அந்த செயலை மெச்சி பேசிக் கொண்டிருப்பார்கள். ஆனால் மாலதி அவளுடைய அறைக்கு சென்று தாழ்ப்பாள் போடும் போது அவள் விசும்பி அழுவதாக கதைசொல்லிக்கு தோன்றுகிறது. அப்படியென்றால் தன் பலத்தை உபயோகப்படுத்தி தன் கணவனையும் அவர்களது குடும்பத்தையும் அவமானப்படுத்தி வெற்றிச் சிரிப்போடு வந்த மாலதி ஏன் உள்ளே அழ வேண்டும்? ஏன் இந்த இருமை ஒரு மனிதனுள் வந்தமர்கிறது? அப்படி அதை தூர தள்ளி தனக்குப் பிடித்த காரியத்தை செய்யாமல் தடுப்பது எது? அவள் கணவனின் குடும்பம் பணக்கார குடும்பம் தான். ஆனால் இவர்கள் புதுப் பணக்காரர்கள். அவர்களை விட தான் ஒரு படி மேல் (தாழ்வுணர்ச்சியின் காரணமாக) என்று நிரூபிக்க இவ்வளவும் அவள் செய்தாளா? மனிதன் என்றுமே சுதந்திர விரும்பி தான். அதற்கான சந்தர்ப்பம் கிடைக்கும்போது அதனை அவள் பயன்படுத்தி கொண்டாள் என்றும் சொல்லலாம். ஆனால் அந்த அழுகை? அது எஞ்சிய பழைய விழுமியத்தின் எச்சம்.

கதைசொல்லியின் மனைவி அனிதாவின் குடும்பம் ஒரு நடுத்தர குடும்பம். அப்பா பேராசிரியர். நடுத்தர குடும்பங்களின் விழுமியங்களுடன் வளர்ந்த அவள், அவர்களது தேனிலவில், கதைசொல்லி ஜன்னலோரத்தில் ஓடும் ஒரு எறும்பினை தன்னிச்சையாக நசுக்கி கொன்ற போது, அழுது விடுகிறாள். கதைசொல்லிக்கு அந்த எறும்பை நசுக்கியது ஒரு பொருட்டாகவே தெரியவில்லை. அதற்கான காரணங்களையும் அவன் கதையில் சொல்கிறான். அவனுடைய அம்மா எப்படி அவர்களது பழைய வீட்டில் எறும்பிடமிருந்து உணவினையும், மற்ற பொருட்களையும் காப்பாற்றினார் என்று சொல்லும் போது அவர்கள் எறும்பின் மேல் கொண்ட தன்னிச்சையான வெறுப்பு ஏற்றுக்கொள்ளும் படி தான் உள்ளது. ஒரு கஷ்டத்தை அவர்கள் அனுபவிக்காமல், தத்துவம் மட்டும் பேசுவது சரியில்லை என்றே தோன்றலாம். உண்மையில் அந்த எறும்பின் மூலம் ஆசிரியர் சொல்ல வருவது, அவர்கள் உயிர் வாழ்வதற்காக மற்றும் அவர்களின் உடைமைகளை பாதுகாக்க அவர்கள் எதை வேண்டுமானாலும் கொல்ல துணிவார்கள் என்பதைத் தான். அந்த எறும்பு தான் இந்த கதையின் முக்கியமான குறியீடு.

இன்னொரு முக்கியமான மோதல் வருவது, ஒரு கூட்டு குடும்பத்தில் ஒருவர் மட்டுமே சம்பாதித்தால், அதனால் ஏற்படும் பக்க விளைவுகள். அந்த குடும்பத்திற்குள்ளாக அவர்கள் ரத்த சம்பந்தம் உடையவர்கள் என்பதால், அவர்களுக்கு அது சாதாரணமாக தெரியும். ஆனால், வீட்டிற்கு வரும் மனைவி தன் கணவனின் சம்பாத்தியத்தில் அல்லாமல் வேறொருவர் உழைப்பில் வாழ்கிறோம் என்று தெரிய வரும்போது அவளுக்குள் ஏற்படும் ஒவ்வாமையும், கோபமும் ஏற்புடையதே? ஏனிந்த கோபம்? செலவு செய்ய பணம் கிடைத்தால் மட்டும் போதுமா? அதன் மீது உரிமை வேண்டாமா? முடிவுகளை எடுக்கும் அதிகாரம் பணம் சம்பாதிக்கும் ஒருவரிடமே என்றும் இருக்கும். கணவன், மனைவிற்குள்ளே உள்ளவற்றை நான் சொல்லவில்லை. அங்கு ஒருவர் வீட்டை பார்க்க, ஒருவர் பணம் சேர்ப்பார். அதில் எந்த பிரச்சனையும் இல்லை. ஒரு கூட்டு குடும்பத்தில், ஒருவரின் சம்பாத்தியம் மொத்த குடும்பத்தையும் நடத்தும் என்றால், அங்கு மற்றோற்றுக்கு என்ன மதிப்பும் , உரிமையும் இருக்கும். இன்றைய தனி மனித சுதந்திரம் முதலில் சொல்வது முடிவெடுக்கும் உரிமையை. சம்பாதிக்காமல் அதை எப்படி ஈட்ட முடியும். அப்படி அந்த உரிமை இல்லாமல் வாழ்வது, அவர்கள் இன்னும் நிலவுடமை காலத்திலேயே வாழ்கிறார்கள் என்றே பொருள்படும்.

ஒரு வகையில் கூட்டு குடும்பம் என்பது இந்த காலத்தில் ஒரு செல்லுபடியாகாத ஒரு கருத்தே. அது எந்த சூழ்நிலையிலும் யாருக்கும் நிம்மதியை கொடுக்காது என்றே நினைக்கிறேன். கூட்டு குடும்பம் என்பதே, குடும்பத்தில் அனைவராலும் வேலை செய்ய முடியாத பட்சத்தில், மற்றவரை தூக்கி நிறுத்துவதற்காக மட்டுமே இன்றும் பயன்படுகிறது. அப்படி இருக்கும் போது அவர்கள் சில உரிமைகளை இழக்கவே செய்கின்றனர். அது அவர்களும் 'சரி' என்றே  வாழ்கின்றனர். ஆனால் இன்று அனைவரும் சொந்த உரிமைகளையும், குடும்பத்தில் privacy யும் விட்டு கொடுப்பதே இல்லை. அது எந்த பொருளாதார வர்க்கமானாலும் சரி. அப்படி விதி விலக்காக இருந்தாலும் அங்கு பூசல்களே மிகுதி. இன்று ஒரு கணவன்-மனைவி வேலைக்கு செல்வதே அவர்களின் சுதந்திரம் என்று எண்ணும் காலம். அப்படி இருக்க, அனிதா அவள் கணவன் சும்மா இருக்க, அவன் குடும்பத்தை எப்படி எதிர்கொள்வாள். 

மேலை நாடுகளில் குடும்ப முறை இவ்வளவு இறுக்கமாக இல்லையென்றே தோன்றுகிறது. உடனே நம்மவர் எல்லாம்,  அவர்களெல்லாம் அன்பற்றவர்/ பாசமற்றவர் என்று வரிஞ்சி கட்டிக்கொண்டு பேசத் தொடங்கிவிடுவர். உண்மையில் ஒரு மனிதன் முதன் முதலில் சுந்தந்திரமாக உணர்வது அவன் தன் சொந்த உழைப்பில் ஏதாவது ஒன்றை செய்து, பணம் ஈட்டும் போது மட்டும் தான் என்றே நினைக்கிறன். இதற்கு விதி வலக்குகள் இருக்கலாம். ஆனால் இது தான் நிதர்சன உண்மை. அப்படி மேலை நாடுகளில் தன பிள்ளைகள் பகுதி நேரமாக எங்கோ வேலை செய்து படிப்பது கூட அவர்களுக்கு சாதாரணமாகத்தான் இருக்கும் என்றே நினைக்கிறேன். நமக்கு தான் குடும்பம், குழந்தைகள் என்று வந்து விட்டால் அதனுடன் சேர்ந்து இலவச இணைப்பாக வருவது 'கெளரவம்' என்ற சொல். இதை வைத்து தான், இந்தியாவில் மொத்த அரசியலும் நடக்கின்றது. 

இந்த சூழ்நிலையில் தான் நாம் இருமையில் சிக்கி கொண்டிருக்கிறோம். ஒரு பக்கம் பொருளாதார வளர்ச்சி நமக்கு பணத்தினை கொடுத்தாலும், மற்றோரு பக்கத்தில் சொந்தமாக முடிவெடுக்க உரிமை கொடுக்காமல் குடும்பங்கள் பல்வேறு காரணங்களால் (சாதி ஒரு முக்கியமான காரணம்) அதை நசுக்கியே வைத்துள்ளது. இது ஆண், பெண் இருபாலருக்கும் பொருந்தும். இப்படி இருக்கும் போது, ஒருவர் எவ்வளவு சீக்கிரம் தன் குடும்பத்தை நாடாமல், சொந்தமாக உழைத்து வாழ்கிறாரோ, அப்பொழுது தான் தன்னளவில் நிம்மதி ஏற்படும். இங்கு இன்னொரு பிரச்சினையும் உள்ளது. இந்தியா போன்ற வளர்ந்து வரும் நாடுகளில் 'உழைப்பு' என்பது சுரண்டல் என்ற பொருளிலேயே எதிர் கொள்ள வேண்டியுள்ளது. நாம் இங்கு ஒரு சுழலில் சிக்கி உள்ளோம்.

கதைசொல்லி, அவன் அம்மா, அவனது சகோதரி ஆகியோர் அவனுடைய அப்பாவினை பத்திரமாக பார்த்துக் கொள்கின்றனர். ஏனென்று சொல்ல தேவை இல்லை. அவருக்குப் பின் அந்த சொத்து அவர்களுக்கு சேர வேண்டும் என்பதற்க்காக. அவரும், அவர் தம்பியும் வியாபாரம் செய்து இவ்வளவும் அடைந்திருந்ததால், அவர் வேறு யாருக்கும் உயில் எழுதி வைத்து விடாமல் பார்த்து கொள்கிறார்கள். இதை வாசிக்கும் போது சில மாதங்கள் முன்பு மேலை நாடுகளில் inheritance tax என்று ஒரு வரியைப்பற்றி படித்ததை நினைத்துக் கொன்டேன். அங்கு பெற்றோரின் சொத்து பிள்ளைகளுக்கோ, உறவினருக்கோ செல்ல வேண்டுமானால் இந்த வரியை அரசாங்கத்திடம் செலுத்தி தான் பெற்றுக் கொள்ள முடியும். இந்த வரி போர் காலங்களில் ஐரோப்பாவில் உருவாக்கப்பட்டது. அது இன்றும் சில மேலை நாடுகளில் அமலில் உள்ளது. சொத்து மதிப்பு, உறவின் முறை ஆகியவற்றை வைத்து வரி விகிதம் மாறுபடும். ஏன் இதை நினைத்து கொண்டேன் என்றால், உழைக்காமல் பெற்றோற்றிடம் எதிர்பார்த்து வாழும் சமயங்களில் நாம் சமரசம் செய்து கொள்ளும் தன் உணர்வுகளுக்கு, உழைத்தே வாழ்ந்து விடலாம் அல்லவா. ஆனால் ஒட்டு மொத்த இந்திய சமூகமும் 'அப்பன் சொத்து புள்ளைக்கு' என்ற அச்சாணியில் தான் ஓடிக் கொண்டிருக்கிறது. இந்த பயணம் நம்மை சுழலில் மட்டும் தான் சிக்க வைக்கும்.  இப்படி எந்த ஒரு கிடுக்கிப்பிடியும் இல்லாமல் இருப்பதனால் தான், நாம் வெறும் சொத்து சேர்ப்பதை மட்டுமே எண்ணிக் கொண்டிருக்கிறோம். அதற்கு வரலாற்று, பண்பாட்டு காரணங்கள் இருக்கலாம். ஆனால் மாறும் உலகின் தொழில்நுட்ப வெற்றிகளை மட்டும் எடுத்துக் கொண்டு அது கொண்டு வரும் பண்பாட்டு மாற்றங்களை புறம் தள்ளுவது வெறும் ஓர வஞ்சனை மட்டுமே!

கதைசொல்லியின் சித்தப்பா தான் இந்த குடும்பத்தின் ஆதாரம். அவருடைய உழைப்பில் தான் மொத்த குடும்பமும் வாழ்கிறது. அவரை எதிர்த்து யாரும் ஒரு வார்த்தை பேச முடியாது. அப்படி பேசவும் அவர்கள் விரும்புவதில்லை. தங்க முட்டை போடும் வாத்தை யாரவது குறை கூறுவார்களா? யாருக்கு தான் உழைக்காமல் சாப்பிட பிடிக்காது? அதில் இருக்கும் ஆபாசத்தை புரிந்து கொள்வதற்கு கூட இந்திய சமூகத்திற்கு சில பத்தாண்டுகள் ஆகலாம். இப்படி அவரின் உழைப்பில் வாழ்வதால், அவரின் தவறுகளை சுட்டிக் காட்ட கூட யாரும் இல்லை. அந்த வீட்டிற்கு கல்யாணம் ஆகி வந்த அனிதா தான் அதை உணர்கிறாள். அந்த குடும்பத்தில் `அலை வரிசையை` அவள் அறியும் போது, அவளால் ஏற்றுக் கொள்ள முடியவில்லை. அனிதா, அவளுடைய நாத்தனார், மாமியார் மூலம் தங்கள் குடும்பங்களை பாதுகாக்க ஒரு  பெண் என்ன வேண்டுமானாலும் செய்வார்கள் என்று தெரிந்து கொள்ளலாம். அனிதா அந்த மாதிரி இல்லை. வியாபார அறமும், உத்தியோக அறமும் மோதும் இடம் அது.

 

கதையின் இறுதியில், (அனிதா அவள் அம்மா வீட்டிற்கு ரயிலேறி சென்ற பிறகு), கதைசொல்லியின் குடும்பம்  அனைவரும் ஒன்றாக அமர்ந்து டீ அருந்துவார்கள். அப்பொழுது , பேச்சு வாக்கில், கொலை செய்வதை நியாயப்படுத்தி எப்படி போலீசிடம் சிக்காமல் கொலை செய்கிறார்கள் என்று பேசி சிரித்து கொண்டிருப்பார்கள். இதை வாசிக்கும் போது நடுங்கிக் கொண்டே தான் வாசித்தேன். அப்படி ஒரு மாற்றம் ஒரு குடும்பத்து மனநிலையில் ஏற்பட என்ன காரணம்? காலம் காலமாக உழைத்து உழைத்து எந்த சந்தோஷத்தையும் அனுபவிக்காமல் வாழ்ந்த நம் முன்னோர்களின் நீட்சி தானே நாம்? அதை நினைத்து பார்க்கும் போதே, இருப்பதை எவ்வாறேனும் பாதுகாத்துக் கொள்ள வேண்டும் என்ற எண்ணம் வராமலா இருக்கும். ஆனால் இந்த உரையாடல்கள் யாவும் கதைசொல்லியின் அப்பாவிற்கு பிடிக்காமல் அங்கிருந்து எழுந்து போய் விடுவார். அவர் பழைய விழுமியங்களில் வாழ்பவர். 

இந்த கதையில் வின்செண்ட் (காபி ஹவுசில் பரிமாறுபவர்) , கதைசொல்லியின் ஒவ்வொரு தருணத்திற்கும், அவன் குழப்பமாக இருக்கும் போது , அவன் சொல்லாமலேயே அவன் மனதில் ஓடும் எண்ணங்களை புரிந்து கொண்டவர் போல், ஒரு வாக்கியத்தை சொல்வார். அது அந்த தருணத்தில் பொருந்தும் மிக சிறந்த வாக்கியம் ஆகும்.கதையின் இறுதியில், தன்  மனைவி ஊருக்கு சென்று வரும் தேதி ஆகியும் வராமல் போனதற்கான காரணத்தை யோசித்துக் கொண்டிருக்கும் போது, அவன் கையில் இருந்த டம்ளர் திடீரென்று உடைந்து விடுகிறது. அதற்கு வின்செண்ட் 'சார், உங்க கையில் ரத்தம், பாத்து' என்பார். அனிதா அவளுடைய தேனிலவில் அவள் கணவன் ஒரு எறும்பை கொல்லும் போது, அவள் அழுதது யாருக்காக? இங்கு நாமெல்லாம் ஏதோ ஒரு 'காச்சர் கோச்சர்' (அவிழ்க்க முடியாத சிக்கு) இல் தான் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறோம். அந்த சிக்கின் அளவு வேண்டுமானால் கூட குறைய இருக்கும். சிக்கு பிடித்த சமூகத்தின் நெத்தியடி நாவல் தான் இது.

இன்னும் நாவலில் பல்வேறு நுட்பமான தருணங்கள் உள்ளன. எழுத முற்பட்டால், மொத்த நாவலுமே திரும்ப எழுத வேண்டி இருக்கும். இந்த நாவல் எளிதாக பல்வேறு வாசிப்புகளை கோருவது. ஒவ்வொரு வாசிப்புக்கும், ஏதோ ஒரு புதிய திறப்பு கட்டாயம் இருக்கும். நான் இந்த வருடம் வாசித்த மிகச் சிறந்த புத்தகம் இது தான்.

எண்ணும் எழுத்தும் AI-யும் - 3

இப்பொழுது AI க்கு வருவோம். AI மனிதன் போலவே சொந்தமாக சிந்திக்கிறது என்று சொல்வதை கொஞ்சம் விரிவாக பார்க்கலாம். AI என்பது ஒரு தொழில்நுட்பம் மட்டுமே. அதனால் உருவாக்கப்படும் பொருட்களோ, செயலிகளோ சொந்தமாக சிந்தனை செய்கிறது என்று சொல்லும் போது நாம் தர்க்கத்தை, கற்பனையை, உள்ளுணர்வை எதை சொல்கிறோம் என்று கூறியாக வேண்டும். அதற்கு முன்னை AI எப்படி செயல்படுகிறது , அதன் அடிப்படை என்ன என்பதை பார்ப்போம்.

நம் சிந்தனைக்கு எப்படி இயற்கையோ அதே போல் AI  க்கு நம் மொழி. அதாவது தரவுகள். ஒரு AI கருவியை உருவாக்க தேவையானது தரவுகளே. தரவுகளைக் கொண்டு எப்படி அது சொந்தமாக முடிவெடுக்கிறது என்பது தான் AI இன் அற்புதம். ஒரு குழந்தைக்கு மொழி கற்று கொடுக்கும் பொது நாம் என்ன செய்வோமோ அதையே தான் AI க்கும் செய்கிறோம். குழந்தையின் மூளை மரபுகளின் வழியாக மொழியினை கற்கிறது. AI யும் அப்படிதான். ஆனால் குழந்தை என்பது ஒரு உயிர். அதுபல  கோடி வருடம் உயிரியல் மாற்றம் கொண்டு, இந்த வளர்ச்சியை பெற்றுள்ளது. ஒரு AI எப்படி சிந்திக்க முடியும்?

இங்கு தான் நமக்கு கணிதமும், நிகழ்தகவும் உதவிக்கு வருகின்றன. இதற்கு ஒரு சிறு எடுத்துக்காட்டு மூலம் விளக்கலாம். "இவன் மரம் ஏறி மாம்பழம் பறித்தான்" என்று முதல் முறையாக AI யிடம் தரவுகள் கொடுக்கும் போது, அது இந்த ஐந்து சொற்களையும் எண்களாக மாற்றி, ஒவ்வொரு சொல்லுக்கும் பல ஆயிரம் பரிமாணங்களை கணக்கிட்டு அந்த பரிமாணங்கள் அந்த சொல்லுக்கு எவ்வளவு நெருக்கமாக உள்ளது என்று ஒரு கணக்கீடு செய்கிறது. உதாரணமாக மாம்பழம் என்ற சொல்லுக்கு அதன் நிறம், அளவு என்று பல்வேறு பரிமாணங்களை அது கணக்கிடுகிறது. அதே போல், ஒவ்வொரு சொல்லுக்கும் உள்ள நெருக்கத்தையும் அது கணக்கிட்டு வைத்து கொள்கிறது. அவ்வாறு அதற்கு கொடுக்கப்படும் பல கோடி தரவுகளை பல்வேறு பரிமாணங்களுடன், கணக்கிட்டு கொண்டு சேகரித்து வைத்து கொள்கிறது. எண்களின் நிகழ்தகவின் வித்தையே AI.

இப்பொழுது புதிதாக ஏதோ ஒரு கேள்வியை அதனிடம் கேட்டால், அந்த கேள்விக்கான பதில் அதனிடம் முன்னரே இல்லாமல் இருந்தாலும் கூட அது ஏற்கனவே கொண்ட தரவுகளின் மூலம் ஒரு யூகத்தை பதிலாக சொல்கிறது. இன்று ஐ வெளிப்படுத்தும் ஒவ்வொரு பதிலும் யூகமே. அதனால் யூகிக்க மட்டும் தான் முடியும். இங்கு நாம் இந்த யூகத்தையே AI யின் சிந்தனை என்று சொல்கிறோம். அதனால் தான் அதனிடம் இல்லாத ஒரு விடையையும் அது 'சிந்தித்து' தருகிறது.

இங்கு நாம் பேசி கொண்டிருப்பது LLM (Large Language Models) ஐ பற்றித்தான். இது AI யின் ஒரு அங்கம். மொழியை (Language) துணை கொண்டு மட்டுமேஇது செயல்படுகிறது. நாம் இன்று பயன்படுத்தும் CHATGPT, GROK, PERPLEXITY, GOOGLE AI என்று அனைத்து செயலிகளுக்கும் காரணம் 2017 லில் வெளிவந்த "Attention Is All You Need" என்ற கோட்பாடு மட்டுமே. இந்த AI அடிப்படையில் ஒன்றே ஒன்று தான் செய்கிறது. அடுத்த சொல்லை யூகிப்பது. எல்லா AI  யும், இது மட்டுமே செய்கின்றன. அடுத்த சொல்லை யூகித்தல். இந்த யூகித்தல் என்பது நிகழ்தகவின் மூலம் நடைபெறுகிறது. நம்முடைய மூளை நரம்புகளில் இது தன்னிச்சையாக நடைபெறும் என்றால், இந்த யூகத்தினை AI வெளிப்படுத்த அதி நவீன computing சக்தி கொண்ட chip கள் வேண்டும். 

சரி, வெறும் யூகம் மட்டும் தான் AI  செய்கிறதா? அப்படி என்றால் அதனை நம்பலாமா என்ற கேள்விகள் நம்மிடம் எழலாம். ஆமாம், வெறும் யூகம்  மட்டும் தான் AI செய்கிறது. ஒரு சாதாரண கால்குலேட்டரிடன் நாம் 3+4 எவ்வளவு என்று கேட்டால் அது கொடுக்கும் விடையை நாம் நூறு சதவிதம் நம்பலாம். ஏனென்றால் அது deterministic கொள்கை படி வேலை செய்யும் ஒரு பொருள். AI யிடம் இதே கேள்வியை கேட்டால் அது 7 என்று பதில் சொல்லுமா என்று அறுதியிட்டு கூறி விட முடியாது. அப்போது எதற்கு இந்த AI?

இதெல்லாம் தொடங்கியது " Predict the next word " என்ற கேள்வியில் இருந்தே. கொஞ்சம் யோசித்துப் பார்த்தால் மனிதன் இன்று வரை இதை மட்டும் தான் செய்து கொண்டிருக்கிறான். அடுத்த வார்த்தையை யூகிப்பது. அது இலக்கியத்தில் ஆனாலும், அறிவியலில் ஆனாலும், எந்த ஒரு துறையிலும். இங்கு வார்த்தை என்பது அறிவாக மாறும் போது, சிந்தனையின் உச்சங்களை அடைகிறோம். அடுத்த வார்த்தையை உருவாக்குவது ஒரு படைப்பே. அது கடவுளுக்கு சற்றும் குறைவில்லாத செயல். அது AI செய்ய தொடங்கியது என்றாலும் அதற்கு எல்லைகள் உள்ளது. அதனால் மொழியிலிருந்தும், கணித விதிகளிலிருந்தும் அதனால் வரும் நிகழ்தகவிலிருந்தும் வெளி வர முடியாது.

இங்கு நாம் மனிதனின் சிந்தனைக்கும், AI யின் யூகத்திருக்கும் இருக்கும் ஒற்றுமையும், வேறுபாடுகளையும் பார்க்க வேண்டும். நம் சிந்தனையும் நிகழ்தகவின் ஒரு புள்ளியே. ஆனால் அதற்கு மூலப்பொருள் இப்பிரபஞ்சம். ஆனால் AI  க்கு மூலப்பொருள் சொற்கள் மட்டுமே. மொழியாக்கிய மனித உணர்வுகளை மட்டுமே AI யால் யூகிக்க முடியும். அதனால் தான் நாம் அது நம்மை போல் சிந்திக்கிறது என்று சொல்கிறோம். உண்மையில் அது யூகிக்கிறது. மொழியாக்கப்படாத எந்த ஒன்றையும் அதனால் யூகிக்க முடியாது. அல்லது தவறான யூகங்களை கொடுக்கும். ஒரு எலி என்ன சிந்திக்கிறது என்று அதனால் சொல்ல முடியாது. ஆனால்  ஒரு மனிதன் ஒரு தருணத்தில் என்ன செய்வான் என்று அதனால் ஓரளவிற்கு யூகிக்க முடியும்.

இந்த Transformer (CHAT GPT யில் இருக்கும் T) கொள்கையை உருவாக்கிய ஒருவரிடம் "why do LLMs work? " என்று கேட்ட போது.' Maybe God's Benevolence ' என்று பதில் சொன்னார். அதை நான் முன்னே கூறியது போல நிகழ்தகவாகிய  'கடவுளின் கை' என்றே கூறுவேன்.

அறிவை சொற்களால் ஏதோ ஒரு நிகழ்தகவின் மூலம் அது யூகித்தாலும், அதை உணரும் மனிதனாலேயே, அந்த யூகம் முழுமை கொள்கிறது. இந்த ஒட்டு மொத்த GPT க்கள் வேலை செய்யும் அடிப்படை என்பது மொழியாலும், எண்ணாக மாற்றப்பட்ட மொழியாலும், அதன் உறவுகளாக உள்ள நிகழ்தகவாலும் மட்டுமே. 

எண்ணும் எழுத்தும் AI-யும் - 2

                                                                      (2)

இன்று அனைவரும் தெரிந்தோ தெரியாமலோ AIயை அன்றாட வாழ்க்கையில் பயன்படுத்திக்  கொண்டிருக்கிறோம். மனிதன் முதன் முதலில் தனது உணவு தேவைக்காக கல்லை கூராக்கி பயன்படுத்தியது முதல் இன்று உள்ள AI வரை, அனைத்தும் அவன் உருவாக்கிய பொருட்களே. இங்கே பயன்பாட்டுக்குக்காக உருவாக்கும் பொருட்களின் அடிப்படை விதிகளை நாம் மேலோட்டமாகா கடந்து சென்று விடுகிறோம். ஒரு ஸ்விட்ச் போட்டால் , ஏன் மின்விசிறி ஓடுகிறது போன்ற பல்வேறு அடிப்படைகள்  நமக்கு தெரிந்திருந்தாலும் அதை பற்றி அதிகம் கண்டு கொள்வதில்லை. ஏனென்றால் அவை நம் அன்றாடத்தில் ஒரு அங்கமாக மாறி விடுகிறது. அப்படி மாறிய பின்னர் நம்மால் அதை பிரித்து பார்த்து சிந்தனை செய்ய முடிவதில்லை. இன்று நம் அன்றாடத்தில் ஒரு அங்கமாக மாறி கொண்டிருக்கும் AI க்கும் இதே நிலை தான். 

கல் ஈட்டி முதல் AIக்கு முன்னர் வரை மனிதன் உருவாக்கிய அனைத்து பொருட்களும், இயந்திரங்களும் deterministic கொள்கையின் வரையறைப்படியே செயல்பட்டு கொண்டிருக்கிறது. ஒரு ஸ்விட்ச் போட்டால் , மின்விசிறி சுழலும் என்பது ஒரு இயற்பியலின் கொள்கைபடி நடந்து கொண்டிருக்கிறது. அதன் செயற்பாட்டை துல்லியமாக முன்கூட்டிய நம்மால் கணிக்க முடியும். ஒரு பொருள் என்ன வேலை செய்தாலும், அந்த வேலை ஏன் செய்கிறது என்ற கொள்கையை நம்மால் சொல்ல முடியும். நடைமுறையில் அப்படி கொள்கைகள் உருவான பின்னர் தான் பொருட்களை தயார் செய்கிறோம்.

AI என்பது இதற்கு சற்று மாற்றானது. முதலில் AI என்பதன் தமிழாக்கம் "செயற்கை நுண்ணறிவு" என்று வகுத்தால், AI மூலம் இயங்கும் ஒரு பொருளோ/இயந்திரமோ தானாக முடிவுகளை எடுத்து செயல்படும் என்று வரையறை செய்யலாம். AI க்கு முன்னர் வரை ஒரு பொருள் எந்த வேலை செய்கிறதோ அது மட்டும் தான் அதன் பயன்பாடு. அது தானாக முடிவுகளை எடுத்து செயல்படாது. அதனால் தான் அவற்றை deterministic கொள்கையின் மூலம் உருவானவை என்று சொல்கிறோம்.  

அனைத்து பொருட்களும் இந்த "முடிவெடுப்பது" என்ற வேலையை தான் செய்கின்றன. ஆனால் அதற்கான  programmes அந்த பொருட்களின் மென்பொருளில் ஏற்கனேவே இருக்கும். அதன் மூலம்  தான் அந்த பொருளே செயல்படும். இங்கு சுயமாக "முடிவெடுத்தல்" என்பது இல்லை. அது பங்கு சந்தை செயலிகளாக இருந்தாலும், விமான டிக்கெட் செயலிகளாக இருந்தாலும். உலகத்தில் உள்ள அனைத்து செயலிகளும் அதில் பொருத்தி உள்ள மென் பொருளின் மூலமே deterministic ஆக செயல்படுகிறது. ஒரு கல் ஈட்டியும் இந்த அதி நுட்ப செயலிகளும் ஒரே கொள்கையின் படி செயல்படுகிறது. அது deterministic கொள்கை.

இங்கிருந்து தான் நாம் அடுத்த கட்ட நகர்வுக்கு சென்று கொண்டிருக்கிறோம். probabilistic கொள்கை அல்லது நிகழ்தகவின் கொள்கை. இந்த நிகழ்த்தவு என்பதை நான் "கடவுளின் கை" என்று வரையறை செய்வேன். ஒட்டு மொத்த பிரபஞ்சமே ஒரு நிகழ்தகவின் வெளிப்பாடே. இந்த நொடியில் நாம் என்ன செய்து கொண்டிருக்கிறோம் என்பது இந்த பிரபஞ்சத்தில் உள்ள கோடான கோடி நிகழ்தகவின் ஒரு புள்ளி மட்டுமே. இல்லாத இருப்புகளினாலேயே இருப்பது பொருள்படுகின்றது. இதை நான் power of probability என்று சொல்வேன். ஒரு வேளை இந்த நிகழ்தகவு தான் உயிர் என்னும் கருதுகோளை உருவாக்கியதோ?

மனிதனின் சிந்தனையை எழுத்தாளர் ஜெயமோகன் அவர்கள் கூறுவது போல மூன்று வகையாக பிரிக்கலாம். தர்க்கம் (Logic), கற்பனை (Imagination), உள்ளுணர்வு (intuition). நம் அனைத்து சிந்தனைகளும் இவற்றின் ஊடும் பாவுமே. தர்க்கத்திலிருந்து மேலெழுந்து கற்பனைக்கும், அங்கிருந்து உள்ளுணர்விற்கும், இப்படி ஒன்றிலின்று மற்றொன்றிற்கு நம் சிந்தனை சென்று கொண்டே இருக்கிறது. இப்படி நாம் சிந்திப்பதும் ஏதோ ஒரு நிகழ்தகவின் ஒரு புள்ளி மட்டுமே. தர்க்கரீதியாக நாம் சிந்தனை செய்தால் அதில் ஒரு நேர்கோடு இருக்கும். ஆனால் ஒவ்வொரு தர்க்கமும் அது முதன் முதலில் உருவாவதற்கு கற்பனையாலோ, உள்ளுணர்வாலோ தான் சாத்திய பட்டிருக்கும். எந்த ஒரு அறிவியல் தர்க்கமும் இதில் அடங்கும். ஒரு அறிவியலாளர் ஏதோ ஒரு புள்ளியில் ஒரு கொள்கையினை கண்டு பிடிக்கிறார். அது Faraday வின் ElectroMagnetic Theory ஆனாலும் சரி. ஒரு சிந்தனையை நாம் வரையறுத்து அதற்கு விதிகளை அளித்து அதனை "தர்க்கபடுத்திகிறோம்". மனிதன் கற்காலம் முதல் இன்று வரை செய்து வருவது இந்த "தர்க்கபடுத்துவதை" தான்.

தர்க்கப்படுத்துவதற்கு முதன்மையான கருவி என்பது கணிதம். நம்முடைய அனைத்து அறிவியல் கோட்பாடுகளும் கணிதத்தின் மேல் அல்லது கணித விதிகளின் மூலமே செயல்பட்டு கொண்டிருக்கிறது. இது இயற்கையை நாம் வரையறை செய்யும் பொருட்டு உருவாக்கிய ஒரு கருவி. நான் கணிதத்தையும் ஒரு மொழி என்றே குறிப்பிடுவேன். மொழியின் சுவையும் எண்களில் புதைந்து உள்ள ஆழத்தையும் உணர்பவர்களுக்கு நான் ஏன் கணிதத்தை மொழி என்கிறேன் என்பது புரியும். பிரபஞ்சம் உருவாக்கிய முதல் மொழி அது. அது தன்னை தான் உணரும் பொருட்டு அடைந்த மொழி. 

இன்னொரு தளத்தில் மனிதன் சிந்திப்பதற்கும், அவனையுடைய உணர்வுகளை வெளிப்படுத்துவதற்கும் "மொழி" உருவானது.  நம் ஆழ்மனதில் ஒவ்வொரு சொல்லுக்குமான உணர்வினை நாம் சேர்த்து வைத்திருக்கிறோம். அந்த சொல்லின் வெளிப்பாடாக உணர்வும், அந்த உணர்வின் வெளிப்பாடாக சொல்லும் செயல்படுகிறது. நாம் இயற்கையிலிருந்து மொழியை  கற்பனை மூலம் உருவாக்கினோம். நம்முடைய சிந்தனைக்கு பயன்படுவது நம்முடைய புலன்கள். புலன்கள் மூலம் நாம் அறிந்தவற்றை நம் கற்பனை மீதேற்றி மொழியை உருவாக்குகிறோம். 

 நம் சிந்தனையின் அடிப்படை புலன்கள். புலன்கள் இயற்கையில் உள்ளவற்றை உயிரியல் தேவைக்காக அறியும் பொருட்டு உருவானவை. தீயை தொட்டால் சுடும் என்று மொழி உருவாவதற்கு முன்பே நம் புலன்கள் அறியும். பின்பு சுடுதல் என்ற சொல்லின் மேல் அந்த உணர்வினை ஏற்றினோம். இப்படி நம் சிந்தனையை புலன்கள் கட்டுப்படுத்தினால், அதற்கு அப்பாற்பட்ட சிந்தனையும் உண்டு. அதை 'உள்ளுணர்வு' என்கிறோம். கற்பனை இவ்விரண்டிற்கும் இடையில் உள்ளது. 

இந்த கற்பனையும், உள்ளுணர்வும் ஏன் நமக்கு ஏற்படுகிறது என்று நம்மால் அறுதியிட்டு கூறிவிட முடியாது. இந்த பிரபஞ்ச நிகழ்தகவின் ஏதோ ஒரு புள்ளியில் அது நடைபெறுகிறது. அப்படி என்றால் அது எந்த ஒரு தர்க்கத்திற்கும் அடங்காது. அதனை ஒரு சமன்பாட்டையோ சூத்திரத்தையோ கொண்டு அடுத்த உள்ளுணர்வு இந்த நேரத்தில் இவருக்கு இது ஏற்படும் என்று கூறி விட முடியாது. மாறாக நாம் புலன்களின் மூலம் அறிப்படுவது ஒரு எல்லைக்குள் உள்ளது. அதிலும் அப்பொழுது ஒருவர் இருக்கும் சூழ்நிலையும், அவருக்குள் ஓடும் மற்ற எண்ணங்களையும் வைத்தே அவர் ஒரு புலன் உணர்வுக்கு என்ன எதிர்வினை செய்கிறார் என்று அறிய முடியும். ஒருவர் புல்வெளிகளை பார்க்கும் போது மிகுந்த மகிழ்ச்சி அடையலாம். ஆனால் அந்த சமயத்தில் அவருக்கு கடுமையான பசி இருந்தால் அதனை அவரால் ரசிக்க முடியாது. 

இப்படி எந்த ஒரு உணர்வை அடைதலும் ஒரு நிகழ்தகவின் வாய்ப்பே. ஆனால் இந்த நிகழ்த்தகவு புலங்களினால் ஏற்படும் எண்ணங்களுக்கு கொஞ்சம் அதிகமாக நாம் வரையறை செய்யலாம். இவற்றையே நாம் தர்க்கமாக கொள்கிறோம். வெயில் சுடும். மழை குளிரும் போன்ற பொதுவான எண்ணங்களுக்கு இதுவே காரணம். 

எண்ணும் எழுத்தும் AI-யும் - 1

கணிதமும், இயற்பியலும் நான் விரும்பி படித்த பாடங்கள். வெறும் பாட புத்தகம் மற்றும் படிக்காமல் அதை மேலும் புரிந்து கொள்வதற்காக அவை தொடர்பான மற்ற புத்தககங்களையும் வாசிப்பேன். அவ்வாறு படிக்கும் போது அதில் நான் விரும்பியது கணித சூத்திரங்களும் இயற்பியல் கொள்கைகளும். அதற்கு காரணம், இப்பொழுது நினைக்கும் போது, அதன் அழகாகவே இருக்கும் என்று நினைக்கிறேன்.

எந்த ஒரு கணித சூத்திரமாக இருந்தாலும் அதை step by step ஆக கொண்டு நிறுவுவது ஒரு பேரழகு.  பித்தகோரஸ் theorem (இப்போது சாதாரணமாக சொன்னாலும், நவீன அறிவியலில் இதன் பயனில்லாத எதுவுமே இல்லை, இப்போது அனைவரும் பயன்படுத்தும் AI வரையில் உள்ள செயலிகளில் கூட) போன்றவை கொண்டிருக்கும் அழகு அதுவே. 

அதன் அர்த்தங்கள், ஆழங்கள் ஒவ்வொரு ஸ்டெப்பிலும் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக துலங்கி வரும். முதல் ஸ்டெப்பில் வருவதற்கும் பத்தாம்  ஸ்டெப்பில் வருவதற்கும் எந்த சம்பந்தமும் இருக்காது. அப்படி அடுத்து வருவதை எதிர்நோக்கி, ஒரு அடி வைத்து , புதியதாக  உருபெற்று வரும் ஒன்றை உணர்வது உச்ச தருணம்.

எப்போதும் அடுத்து என்ன வரும் என்ற எதிர்பார்ப்பே அறிவுலகை வழி நடத்தி செல்கிறது. அது எந்த துறையாக இருந்தாலும் சரி.அந்த அடுத்து என்பது புதியது, தூயது. அது அங்கே என்றும் கண்ணுக்கு தெரியாமல் இருந்து கொண்டிருப்பதாக கூட இருக்கலாம். 

ஒவ்வொரு எண்ணிற்கும் உள்ள உறவை ரசிப்பது போன்ற மகிழ்ச்சி ஏதுமில்லை. ஒவ்வொரு எண்ணும் நம்மிடம் பேசி விளையாடும். மறைந்திருக்கும் பொருளை கண்டு பிடிக்க அடிபோடும். அதே போல் ஒவ்வொரு எண்ணும் மற்ற எண்ணுடன் சேர்ந்து பிரிந்து மோதி விளையாடும். அப்படி அந்த எண்களின் விளையாட்டு தான் இந்த மொத்த பிரபஞ்சமும் என்று தோன்றும். அனைத்திற்கும் பொதுவான 

சூத்திரத்தை கண்டு பிடிப்பது தானே ஒவ்வொரு அறிவியலாளனும் முயற்சிக்கும் லட்சியம். அப்படி ஒவ்வொன்றாக கண்டுபிடித்து தான் நாம் இன்று AI வரைக்கும்  வந்துள்ளோம். இந்த ஒவ்வொறு step  by step என்பது logical reasoning அல்லது தர்க்கவியல்.

அப்படி அவ்வளவு சுலபமாக தர்க்கத்தை  வரையறை செய்ய முடியுமா என்ன. அது கணிததிற்கோ மற்ற பாடங்களுக்கோ பொருந்தும். ஏனென்றால் அது அதனதன் பொதுவான விதிகளால் கட்டமைக்கப்படுகிறது. ஆனால் நம் சிந்தனையை, மொழியை அப்படி கட்டமைக்க முடியுமா? நம் சிந்தனை தான் சூத்திரமாக உருமாருகிறதா? அல்லது நம் சிந்தனை அதனை உருவாக்கும் ஒரு கருவி மட்டும்  தானா? 

நம் சிந்தனையும் அதுபோலதான். அடுத்து நாம் என்ன யோசிக்கிறோம் என்பதை நாம் எப்படி அறிகிறோம். அப்படி நம்மால் நாம் அடுத்து செய்யும் செயலையோ, சொல்லையோ யூகிக்க முடியுமா? ஒரு சூத்திரத்தில் அடுத்தடுத்து துலங்கி வருவதும், ஒரு கவிதையில் கற்பனையில் நிறைந்து செல்வதும் ஒன்றாகுமா?